รีวิวหนัง 14 อีกครั้ง : I Love You Two Thousan

อายุ 14 มีได้แค่ครั้งเดียว ครั้งแรกในความทรงจำได้แค่ครั้งเดียว 14 อีกครั้ง I love you Two Thousand หนังรัก 14 + หนังชนโรง จากผู้กำกับและทีมผู้สร้างโลว์ซีซั่น สุขสันต์วันโสด 

ความรัก ความฮา ความทรงจำและความคิดถึงผ่านวัยรุ่น 2วัย ในยุค2000 รื้อฟื้นความทรงจำในวัย 14 ที่ไม่มีใครลืมรักแรกของตัวเองได้ลง 

พบกับเรื่องราวของ กิ๊บ อดีตนักเรียนดีเด่นที่หนีเมืองกรุงกลับมาพักใจที่บ้านเกิดต่างจังหวัด แต่ดันมาเจออดีตเพื่อนที่เคยซี้ ที่หนีหน้ากันมาตลอดอย่าง ต้อ ที่จถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าสาเหตุใดที่ทำให้ความสนิทหายไปซะอย่างงั้น หนังชนโรงแนะนำ

การโคจรมาพบกันของ ณัฐ กิจจริต ที่รับบทเป็น ต้อ และน่านักแสดงสาวสุดน่ารัก ณิชา ณัฏฐณิชา รับบทเป็น กิ๊บ มาเปิดโหมดแอบรักของคนวัย 14 ที่ใจยังไม่มูฟออน ไปไหนของอดีตเพื่อนแสบคู่ซี้ ที่ดูยังไงก็ไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่าง 

เคมีที่เข้ากันในแบบที่ใครก็ทำไม่ได้แบบนี้ ฝีมือของ เป้ นฤบดี ผู้กำกับภาพยนตร์สายอารมณ์ดี ที่เคยพาเรายิ้มไม่หยุดในโลว์ซีซั่น สุขสันต์วันโสด

ในเรื่องนี้ได้จากสองนักแสดงฝีมือดี มาสลับบทที่เป็นภาพจำจากหนุ่ม มาดเข้ม กลายเป็ฯหนุ่มสายชิว มาดกวนมีความสามารถระดับฟังก์ชั่น แต่เรื่องความรักต่ำเตี้ยเรี่ยดินที่สุด 

ส่วนอีกคนต้องสลัดลุกสาวหวาน ให้กลายเป็นสาวหน้านิ่ง ชอบแบกโลกไว้ทั้งใยจนใจฟีบ

ผลงานภาพยนตร์อารมณ์ดีที่แอบส่วนตัว ของเป้ นฤบดี ที่ได้รับแรงบรรดาลใจมาจากลูกชายวัย 14 ช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยเอเนอร์จี้ ที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ลืมไปแล้ว

เบื้องหลังของเรื่องราวก็ยิ่งการันตีความอินส่วนตัวของผู้กำกับ เพราะเขาเลือกโลเคชั่น เป็นอำเภอขลุง จังหวัด จันทบุรี บ้านเกิดของผู้กำกับเป้เองมาเป็นสถานที่ในการถ่ายทำ

หยิบประสบการณ์อันหลากหลายมาใช้เป็นรากฐานบทในภาพยนตร์ พร้อมพาผู้ชมหนีความวุ่นวายมาสัมผัสชีวิตอันเรียบง่ายตามสไตล์คนจันทบุรี  ที่ใช้ชีวิตอยู่ในอำเภอเล็กๆ

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี สถานที่นี้ก็ยังคงความคลาสสิคของบ้านไม้ ศาลเจ้า สวนทุเรียน ตลาดยังเหมือนเดิมหน้าตาไม่เปลี่ยนไป 

แต่ในเมื่อเล่าเรื่องในวัยเยาว์จะให้มีแค่ผู้ใหญ่ก็คงจะผิดจากคอนเซปต์ ขณะที่กิ๊บและต้อ พยายามจูนกันให้ติด ห่างไปไม่ไกลก็ยังมีเรื่องราวของกันต์  น้องชายตัวแสบ วัย 14ปีของกิ๊บที่ปิ๊งรักครั้งแรกกับนักเรียนสาวที่เพิ่งย้ายมาใหม่   เกิดเป็นเรื่องราวน่ารักสไตล์ป๊อปปี้เลิฟ

ขอแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักแก๊งหัวหมากลุ่มเพื่อนซี้ห่วยได้โลก ที่อยู่ล่างสุดของห่วงโซ่อาหารเข้าขั้นไร้ตัวตน แต่ถึงจะขี้แพ้

แต่พวกเขาก็มีดีที่นำทีมความแก่น โดยภูผา อินทนน์ ที่รับบทเป็น กัน นักแสดงวัยรุ่นฝีมือดีที่น่าจับตามอง จากซีรี่ส์แปลรักฉันด้วยใจเธอ 

ที่ต้องมาแอบรัก แฟร์รี่ กิรณา ที่มารับบทเป็น ผิง หลายคนอาจจะคุ้นหน้าคุ้นตาเธอจากเอ็มวีเพลง บานปลาย ของนักร้องสาวโบกี้ ไลอ้อน และแฟร์รี่นั้นเป็นน้องสาวแท้ๆของนักแสดง มินนี่ ภัณทิรา 

และร่วมทีมด้วย เล็ก ธีรเวช รับบทเป็น ต่าย น้องชายของต้อ ที่เรียบร้อย เรียนเก่ง 

ต่อมา วีเจ นพรุจ รับบทเป็น วัด ลูกชายเจ้าของร้านหนังสือประจำอำเภอ โดยแชร์หนังสือการ์ตูนและหนังสือผู้ใหญ่ หวังให้เพื่อนๆได้เติบโต 

โยชิ สุริยาวิชญ์ รับบทเป็น ม่อน สายห้าวตัวเกรียนของแก๊งค์ที่แท้จริงแล้วเก่งแต่ปาก เรื่องสาวไม่สนเรื่องซนพร้อมลุย และคนสุดท้าย โมเน่ต์ ภาริตา รับบทเป็น ซาร่า น้องเล็กจากBNK 48ที่มารับบทเป็นลูกสาวร้านเสริมสวย รวยแฟชั่นที่เต็มไปด้วยความอ่อนไหว

เรื่องราวความรักครั้งแรกของพระนาง คือ ต้อ (ณัฎฐ์ กิจจริต) และกิ๊บ (ณิชา ณัฏฐณิชา) ที่มีเหตุให้แยกกันแบบที่ไม่ได้เคลียร์กันจริงๆ แต่ด้วยตัวเนื้อเรื่องจะค่อนข้างให้แอร์ไทม์กับแก๊งค์หัวหมา ที่เป็นแก๊งค์น้องๆ ของต้อกับกิ๊บมากกว่า 

ซึ่งตัวกิ๊บเองที่กลับมาจากกรุงเทพฯ ก็จะได้เรียนรู้การใช้ชีวิตของเด็กวัยนี้จริงๆ ที่ตัวเธอเองก็เกือบลืมไปแล้วว่าความสุข และสิ่งที่เธออยากทำคืออะไรกันแน่

เรื่องนี้คือรายละเอียดน้อยใหญ่ที่ใครเติบโตมาในช่วงยุค 2000 จะต้องคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นการยืมหนังสือการ์ตูนของเพื่อนมาอ่านสลับกันไปมา

การฟังเพลงผ่านโปรแกรม Winamp นั่งเล่นเกมงูบนโทรศัพท์โนเกีย การเขียนจดหมายหานักแสดงหรือศิลปินที่ชื่นชอบ หรือการจับกลุ่มกันนั่งเล่นผีถ้วยแก้ว

การผูกโยงปมปัญหาให้กับตัวละครต่างๆ เหล่านี้จะมีข้อดีที่ช่วยเสริมให้ทุกตัวละครต่างมีแง่มุมที่น่าสนใจ แต่ขณะเดียวกัน ด้วยความที่ผู้กำกับและทีมสร้างจำเป็นต้องเล่าทุกประเด็นไปพร้อมๆ กัน

 มันจึงทำให้ภาพยนตร์ไม่สามารถ ‘ลงลึก’ ในประเด็นใดประเด็นหนึ่ง รวมถึงไม่สามารถพาผู้ชมไปสำรวจความสัมพันธ์ของตัวละครต่างๆ ได้อย่างเต็มที่

หากผู้กำกับสามารถบาลานซ์เรื่องราวของแต่ละตัวละครให้ออกมากลมกล่อมมากกว่านี้ หรืออาจจะตัดทอนประเด็นรองๆ ลงและเน้นไปที่ประเด็นหลักๆ ที่ภาพยนตร์ต้องการนำเสนอ เราคิดว่าเราคงจะหลงรักและเสียน้ำตาให้กับกิ๊บ ต้อ และแก๊งหัวหมามากกว่านี้แน่ๆ

บทหนังที่ค่อนข้างมีเนื้อเหลวไปสักหน่อย ไม่สามารถสร้างเสน่ห์ใด ๆ ให้กับทุกตัวละครออกมาได้เลย

 ทุกคาแรกเตอร์กลายเป็นตัวละครที่ใส่เข้ามาเฉย ๆ แบบไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ที่สามารถสร้างความผูกกับคนดูได้เลย ทั้งที่ทีมนักแสดงก็แน่นเอียดเต็มจอไปหมด แต่หนังยังล้มเหลวกับการสร้างภาพจำด้วยกลวิธีของตัวเอง

แต่ “ณัฎฐ์ กิจจริต” คือนายแบกประจำเรื่องนี้ ที่กลายเป็นว่าเขาใช้ทักษะการเป็นแสดงของตัวเองมาสร้างเสน่ห์ให้กับตัวละครของเขาได้เองอย่างน่าประทับใจ นี่จึงกลายเป็นหนึ่งในละครและน่าจะเป็นคาแรกเตอร์เดียวที่คนดูจะจำได้ และหลงรักไปพร้อม ๆ กัน

เป็นอีกหนึ่งภาพยนตร์ไทยที่ชวนให้เรานึกถึงวันวานที่เคยมีประสบการณ์ร่วมคล้ายกับตัวละครภายในเรื่อง ทั้งเคยแอบยืนอ่านหนังสือการ์ตูนฟรี 

ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เพื่อนไปเที่ยวเล่น หรือไปบ้านเพื่อนเพื่อต่อคิวเล่นเกมคอมพิวเตอร์ ส่วนตัวผู้เขียนเองก็มีจุดที่เชื่อมโยงกับภาพยนตร์เรื่องนี้อยู่หลายจุด และชวนให้เราติดตามเรื่องราวไปได้ตลอดทั้งเรื่อง

นอกเหนือจากบรรยากาศภายในเรื่องที่นำเสนอได้ค่อนข้างดีแล้ว อีกหนึ่งจุดเด่นของภาพยนตร์เรื่องนี้คือเด็กๆ แก๊งหัวหมาที่มักคอยก่อวีรกรรมจนสร้างความวุ่นวายอยู่บ่อยครั้ง 

ทั้งการร่วมมือกันแอบอ่านการ์ตูนฟรี จับกลุ่มกันเล่นผีถ้วยแก้ว หรือวางแผนแอบครอบครัวไปเที่ยวที่กรุงเทพฯ ซึ่งวีรกรรมต่างๆ ของแก๊งหัวหมานี้เองที่คอยสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้เราได้เป็นอย่างดี

แต่ภาพยนตร์ก็มีข้อสังเกตสำคัญที่ไม่สามารถชักชวนให้เรามีความรู้สึกร่วมไปกับตัวละครมากนัก นั่นคือการที่ผู้กำกับและทีมสร้างพยายามจะใส่ประเด็นที่พวกเขาอยากนำเสนอเยอะเกินไปสักหน่อย เริ่มตั้งแต่ปมปัญหาของกิ๊บที่ทำให้เธอตัดสินใจกลับมาบ้านเกิด

 เรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างกิ๊บและต้อ เรื่องราวของกันที่แอบชอบผิง ไปจนถึงความขัดแย้งของแก๊งหัวหมาและเด็กใหม่อย่างผิงที่ดูจะไม่เข้ารูปเข้ารอยเท่าไรนัก

ภาพยนตร์โรแมนติกคอมเมดี้เรื่องใหม่จากค่ายสหมงคลฟิล์ม อินเตอร์เนชั่นแนล ร่วมกับ The Pipal Tree ภายใต้การกำกับของ เป้-นฤบดี เวชกรรม ที่จะพาผู้ชมย้อนเวลากลับไปในปี 2546 กับเรื่องราว ‘รักครั้งแรก’ ของคนสองวัยที่คิดถึงที่สุด 

ได้แรงบันดาลใจมาจากชีวิตจริงของเหล่าวัยรุ่นตอนปลายที่โหยหาช่วงชีวิตวัยรุ่นตอนต้น ทั้งรักครั้งแรก, อกหักครั้งแรก, เพื่อนกลุ่มแรก และวีรกรรมแรกๆ ที่อยากจะย้อนหามันอีกครั้งเพื่อเติมพลังให้ชีวิต โดยบอกเล่าผ่านเรื่องราวความรักของคนสองวัยที่สัมพันธ์กันด้วยเลข 14

ถือว่าเป็นหนังไทยที่พาย้อนกลับไปคิดถึงวันวานที่หอมหวาน กับรสชาติที่อาจจะยังไม่ได้ถูกจริตทุกคนสักเท่าไหร่ มันไม่ต่างกับการเป็นมิวสิควิดีโอเกือบ ๆ 2 ชั่วโมง มาเพียงแค่ใส่กิมมิกความเป็น Y2K โชว์คนดูแค่นั้น

 หนังลืมเน้นรายละเอียดในเส้นเรื่องและแวดล้อมที่ควรจะเป็นในยุคนั้นจริง ๆ ก็เป็นหนังที่แค่ดูได้เพลินใจแต่ยังไร้ซึ่งความละเอียดไปอย่างน่าเสียดาย

แต่โดยรวมของภาพยนตร์แล้วถือว่าเป็นหนังไทยอีกเรื่องที่อยากแนะนำให้ดู เป็นหนังรักสไตล์เบาสมอง ที่ไม่ใช่แนวความรักแบบที่หวือหวา และความสามารถของนักแสดงแต่ทุกคนทำได้ดีมาก